“سیرجان خبر” نگهداری کودکان در مهد کودک یکی از عوارض پدیده اشتغال و یکی از امور جانشین شده اوقات جدایی از مادر است که خالی از آفات نیست و تمایلات کودک هرگز از این طریق به طور کامل ارضا نمی شود.

تمایلات کودک تنها در خانه و بیشتر بوسیله مادر ارضا می شود و عواطف مادری بعد از حب ذات قوی ترین احساس است و هر چند کودک در مهد وضعیت مطلوبی داشته باشد اما نیاز عاطفی وی به طور کامل برآورده نمی شود.

میزان تاثیر مهد بر روی کودک با توجه به زمان حضور وی و کیفیت محیط متفاوت است هر چند مهد به عنوان مرکز آموزشی غیر رسمی نقش بسزایی در تربیت کودک دارد اما تحقیقات نشان داده رشد کودکانی که در خانه از مهر و محبت والدین برخوردارند،بهتر از کودکانی است که در پرورشگاه های عمومی تربیت می شوند.

اگر کمی دقت کنیم آیا کودکی وجود دارد که مراکز نگهداری کودکان را به آغوش گرم مادر خود ترجیح دهد و کدام مادر فرزند خود را روزانه ساعاتی بی نیاز از آغوش خود می بیند!!!

امام خمینی(ره) در بیاناتی می فرمایند:با توجه به الگو و رهبر فکری بودن مادر برای کودک،شخصیت وجودی،انحراف و فساد وی را در چگونگی تربیت کودک موثر می دانم و مادر خوب،بچه ی خوب تربیت می کند و خدای ناخواسته اگر مادر منحرف شود،بچه از همان دامن مادر منحرف می شود.

امام(ره) مادر را معمار شخصیت کودک دانسته و می فرماید:آن قدری که اخلاق مادری در بچه ی کوچک نورس تاثیر دارد و به او منتقل می شود از دیگران عملی نیست.

اعمال و رفتار ما در برابر کودک حجت بالایی دارد،از این رو شخصیت مادران،شاخص سعادت جامعه قرار می گیرد.

امام راحل نیز زنان را به درک فضائل و علم آموزی و پیشه کردن تقوا و تهذیب نفس فراخوانده است و می فرمایند:شما فضائل تحصیل کنید تا کودکان شما در دامان شما به فضیلت برسند و اگر به یک مرد علم بیاموزی،تنها به یک مرد آگاهی داده ای؛اما اگر زنی را علم آموختی،در واقع به یک خانواده آگاهی بخشیدی.

امام در این حوزه،دید عمیقی داشتند و دامنه تاثیرات را شامل قبل از تولد و حتی قبل از ازدواج نیز می دانستند.

چنان چه اسلام نیز به جریان وراثت،صفات اخلاقی،جسمانی و حتی معنویت بسیار اهمیت داده است و دستورات متعددی برای کنترل شرایط در دوران های مختلف مراحل رشد انسان،از قبل از تولد تا دوران های بعد دارد و امام (ره) علت وجود چنین دستوراتی را تربیت صحیح افراد جامعه بیان می کند.

امام(ره) در مباحث آسیب شناسی ویژگی های خاص مربی و متربی را در نظر گرفته و حسیاست های خلا وجودی مادر و نیاز عاطفی کودک را از یک سو و نقش تربیتی مادر از سوی دیگر،نکات ضربه پذیر و آسیب ساز معرفی کرده است و بر بحث تربیت انسانی با تذکر به بانوان در جهت اصلاح خود و سپس فرزندان،یعنی افراد جامعه آینده بسیار تاکید می کنند.

لذا کم اهمیت جلوه دادن مساله تربیت و نقش اساسی و تاثیر گذار مادر،شکل جدی جامعه امروز ما است که پرداختن به آن امری مهم و ضروری است.

یادداشت/مرضیه اسفندیاری